چهار گزینه مختلف برای اداره کردن هر وضعیت ناخشنود کننده ای وجود دارد ( آلبرت هیرشمن ) . خواه از شغلتان ، ازدواجتان ، یا دولتتان و.. ناراضی باشید . انتخاب شما از میان چهار حالت ؛ خروج ، اظهار نظر ، تحمل و نادیده انگاری است .
خروج به این معنی که خود را به طور کامل از آن موقعیت بیرون بکشید؛ ترک شغلی فلاک بار، پایان دادن به ازدواجی اجحاف آمیز یا ترک کشوری غیرقابل تحمل برای شما ،
اظهار نظر عبارت است از تلاش فعالانه برای بهبود بخشیدن به موقعیت؛ مراحعه به رئیستان با ایده هایی برای غنا بخشیدن به شغلتان ، ترغیب همسر به رفتن نزد مشاور ، یا تبدیل شدن به فعال سیاسی برای انتخاب دولتی کم فسادتر.
تحمل یعنی اینکه دندان هایتان را به هم بفشارید و تاب بیاورید، سخت کار کردن حتی با وجود اینکه شغلتان خفه کننده باشد، چسبیدن به همسرتان ، یا حمایت از دولتتان هر چند با آن مخالف باشید.
نادیده انگاری عبارتست از ماندن در موقعیت کنونی اما کاستن از تلاش، کار کردن فقط به اندازه ای که اخراج نشوید، برگزیدن سرگرمی های جدیدی که شما را از همسرتان دور نگه دارد، یا امتناع از رای دادن.
اساساً این گزینه ها مبتنی بر دو احساس کنترل و پایبندی اند. آیا معتقدید که می توانید تغییری ایجاد کنید، و آن قدر به این مسئله اهمیت می دهید که برایش تلاش کنید؟ اگر معتقدید در وضع موجود گیر افتاده اید ، وقتی پایبندی نداشته باشید، نادیده انگاری را انتخاب می کنید ، اما وقتی پایبند باشید ، تحمل کردن را . اگر احساس کنید می توانید تغییری ایجاد کنید ، اما به شخص ، کشور ، یا سازمان پایبندی ندارید، رها می کنید و می روید. فقط وقتی معتقد باشید که اقداماتتان اهمیت دارد و عمیقاً اهمیت بدهید، اظهار نظر کردن را انتخاب خواهید کرد.
البته همیشه مرز بین این چهار وضعیت شفاف نیست . مثل مهاجری روی قایق که در وضعیت بین نادیده انگاری و وفاداری قرار گرفته است . همچنین قضاوت و بازنگری در مورد وضعیت های گذشته . مثلا شخص نمی تواند از دست این احساس راحت شود که اظهار عقیده زندگی شغلی اش را تباه کرده است
