پردۀ ِ پندار

تو ابرو، او اشارت‌های ابرو

شاید دوستان بفرمایند که : هر زمان  منافعشان ایجاب کند ، بهر راهی بخواند می روند . باید گفت این نیمی از حقیقت است . اما حقیقت بزرگتر آنست که منافع ما چگونه ایجاب می کند؟ آیا طرفدار جنگ افروزان بود یا کسانیکه طرفدار صلح و آرامشند؟

آیا وضعیت خانوادگی ، اقتصادی معیشتی ، سلامت روانی ما و جامعه ، فساد اقتصادی و اجتماعی در هر دو حالت یکی است و واقعا  فرقی نمی کند ؟

در سیاست باید گام به گام پیشرفت و از دستاوردها حفاظت نمود . وگرنه دستاورد چند ساله در یک گذرگاه تند به یک شبه از دست می رود .بقول حافظ :

 ز سرحد عدم  تا به اقلیم وجود این همه راه آمده‌ایم. ( از عدم تا وجود اگرچه یک آه و نفس است ،اما راهی است بسی طولانی )

باید صبور بود و آهسته و پیوسته پیش رفت . اگر می شد سریعتر و تندتر به  ترقی و پیشرفت اقتصادی ، اجتماعی و سیاسی نایل آمد خوب بود . اما چه می توان کرد بقول مولوی :

طفل را گر نان دهی بر جای شیر

طفل مسکین را از آن نان مرده گیر