هذیان دل - استاد شهریار

 

دارم  سری از  گذشت ایام                               طوفانی  و  مالخولیائی

طومار خیال و خاطراتم                                    لولنده به کارخود نمایی

چون پرتو فیلمهای در هم                                در پرده ی تار سینمایی

                                       بگشود دلم زبان هذیان

مرغان خیال وحشی من                              تنها که شدم برون بریزند

در  باغچه ی  شکفته ی  شعر          با شوق و شعف بجست و خیزند

تا می شنوند صوتی از دور                              برگشته چوباد میگریزند

                                      در خلوت حجره ی دماغم

این همره ناشناس من کیست                         کو شیفته داردم نهانی

گوشم بنوای عشق  بنواخت                       چشمم به جمال جاودانی

مهتاب  شبی که غره بودند                               دریا و افق به بیکرانی

                                      پیشانی باز خود نشان داد

من با  نوسان گاهواره                                    پیچیده به لابلای قنداق

وز پنجره چشم  نیمه بازم                                مجذ وب  تجلیات آفاق

گهواره مرا به بال لالای                      بر سینه فشرده گرم و مشتاق

                                      می برد به سیر باغ مینو

آن دور نمای سوسنستان                        وان باد که موجها برانگیخت

وان موج که چون طنین  ناقوس                 دامن بافق زد و فرو ریخت

آن دود که در افق پراکند                        وان ابر که با شفق درآمیخت

                                      شرح ابدیت  تو میگفت

ما  حلقه زده به دور کرسی                       شب زیر لحاف ابر میخفت

خانم ننه مادر بزرگم                               افسانه و سرگذشت میگفت

می کرد چراغ کورکوری                         من غرق خیال و با پری جفت

                                 شعرم به نهان جوانه  می زد

آن  بید  کنار جاده ی ده                            آیا که پس از منش گذر کرد

هر برگی از آن زبان دل  بود                با من چه فسانه ها که سر کرد

او  ماند و جوان عاشق از ده                    شب همره کاروان سفر کرد

                                      از یار و دیار قهر کرده !

آن چشمه  و سنگ و دامن و کوه                تا قصه ی ما شنیده بودند

با آن همه انس و آشنائی                            از صحبت من رمیده بودند

کس با دل من سخن  نمیگفت                       گوئی که مرا ندیده بودند

                                   ای وای چه بیوفاست دنیا !

آنجا گل وحشی یی  به  صحرا                      دیدم  به نسیم کام  راند

هی چادر برگش از سر دوش                     می افتد و باز  می کشاند

با شعر  نگاه خود به گوشش                     طوری که نسیم هم  نداند

                                گفتم : گل  من  مرا  زخود  راند

چون دود معلق  از دو سو  بید                         آئینه ی آب میدرخشید

ماه از فلک کبود  ناگاه                            سیماب به سبز دشت پاشید

غلطید در آب  زورق ماه                          آنسان که در آبگینه خورشید

                               افسوس که کاروان نایستاد !

« سارا » گل  و  ماه کوهپایه            در خانه ی زین عروس  می رفت

سیلش  بربود  و  اژدهایی                   تند و خشن و عبوس  می رفت

گلدسته برآب  و  شیون خلق                        بر گنبد آبنوس  می رفت

                               سارا !  تو شدی عروس دریا

طوفان سیاهی  شرر زا                        سیلی به عذار شرق  می زد

گرداب ،  دهن دریده  و  رعد                       فریاد  ز بیم  غرق  می زد

چون شعله ی چشم اهرمن  گاه                  مریخ  زدور برق  می زد

                              لرزان  در و دشت و کوه و جنگل

چون چشم تو ای غزال وحشی                    روزی که ز آدمی رمیدم

بوی  تو مگر  بدو گذشتی                    کز لاله ی  وحشی یی شنیدم

با شعله ی  شوق در گرفته                         شب همره  بادها  دویدم

                                       تا بوی گلم گرفت  دامن

پروانه شدم به سوسنستان                        خود را به دم صبا سپردم

غوغای چمن ،  بهار  رنگین                    در عطر و ترانه غوطه خوردم

هر گل که عفیف و شرمگین بود                 بوسیدم و در بغل فشردم

                                       در دامن لاله رفتم از هوش

مُرواریِ جوی ، شدّه  می ساخت          وز پولک نقره چشمه جوشید

وان  ژاله که چون نگین الماس                در حُقّه ی لاله می درخشید

بر سوسن لاجورد ، ناگاه                       زد شلعه به انعکاس خورشید

                              دشت آینه خانه شد نگارین

با نغمه ی  ساز  پرگرفتیم                            مسحور جمال آن ستاره

آویخته  کوکبی  درخشان                           با رقص و جلای گوشواره

کانون سروش بود و  الهام                    افشانده فرشته چون شراره

                                 اوآلهه ی جمال زهره است

خفته ملکه به قصر یاقوت                           دور و بر قصر ، گلعذاران

انوار زلال شعر و نغمه                             فوّاره زنان زچشمه ساران

بارنده  فرشتگان الهام                                 با منظره ی ستاره باران

                                 تا هدیه برند عاشقان را

ناگاه  فراز غرفه خندان                حافظ ! که به زهره نَرد  می باخت

زانو زده  بودم اشک ریزان                   کز طرفِ دریچه گردن افراخت

لبخند زنان  کلاه رندی                         از سر بگرفت و بر من انداخت

                               بشکفت بهشت خواجه در من

بشکفت شکوفه ، برف  بشکافت              غُرّید مسیل  و ایل کوچید

بر سینه ی  درّه ی  « قراکول »           چوپان گله چون ستاره پاچید

زنگ   شتران و ناله ی  نی                       در گردنه های کوه  پیچید

                                دارم سری و هزار  سودا !

دوشیزه ی ماهپاره ی ده                 چون لاله ی سرخ پرنیان پوش

وان  روسری  پرند زر بفت                         سوغاتی بادکوبه تا دوش

با چشم  و  نگاه آهوانه                        استاده و برّه اش در آغوش

                               گویی که در انتظار گله است

پروانه چو برگ گل ،  نگارین        از بوسه ی گل چه شهد کام است

چون شیشه و می خطا کند چشم      پروانه کدام و گل کدام است ؟!

چندین نسزد ستم به معشوق          یک بوسه و کار گل تمام است

                                 تا شمع کِی انتقام گیرد

در  خلوت آن کبود ساحل                  کانجا همه نزهت است و رویا

وقتی به سپیده ی  مه آلود                              بارند فرشتگان بالا

وز  خیمه ی موجهای نیلی                          برخاسته دختران دریا

                                 تا خنده مهر پایکوبند

خورشید  چو  گیسوان  فرو هشت    چون زلف سمن به هم بریزند

یک دسته  زِ نرده های زرّین                     بر کنگره ی سپهر خیزند

یک سلسله در پرند امواج                       چون تابش نور می گریزند

                                مه خیزد و قو شتابد آن سو

محراب تو ، برفروخت قندیل                       افراشته معبدی مجلّل

وز گوهر شبچراغ انجم                           گل دوخته بر کبود مخمل

گلبانگ اذان طنین ناقوس                    پیچید و شمیم عود و صندل

                                 مدهوش در آمدم  به زانو

چون چنگ خمیده پیر چنگی                   تا نیمه ی شب نماز کرده

بشکافت شب و به پلک سنگین                       آمد درِ دیر باز کرده

بر سنگ مزار دخت راهب                       چنگی به ترانه ساز کرده

                                چون ابر بهار اشک میریخت

لرزید صلیب ها و نوری                     شد بر سر دیر چون کفن چاک

ارواح لطیف آسمانی                             آهسته فرو شدند بر خاک

گرد آمده بر ترانه ی چنگ                             با پیکری از اثیر افلاک

                              موسیقی و اهتزاز ارواح

بشکفت فرشته ی ندامت                    چون نورِ تنیده در مه و دود

بر سینه روان دختر دِیر                          قربانیِ عشق روح مردود

با اشک ِ فرشته،شسته  می شد         معصوم لطیف ِ شُبهه آلود

                               از لکّه ی  بوسه گاه  مسموم

من خفته به روی بام و پیدا                      تالار حرمسرای شاهی

بر طاق ِ دم ِ دریچه لرزان                  شمعی به نسیم صبحگاهی

غلطیده به تختخواب توری                   ماهی چو به تور تلّه ماهی

                                بیدی به دریچه طُرّه افشان

مطرود بهشت ، اهرمن شب                   پروازکنان به بی صفایی

بر دخمه ی کوه ، عارفی دید                    مدهوش جمال کبریایی

خود ساخت بشکل حور و آنگاه          چون صبح شفق به دلربایی

                                 از روزن دخمه سر بر آورد

اهرمن :

- مهمان نخوانده می پذیری ؟              من ماهم و دخت آسمانم

پاداش توام هر آنچه خواهی             بر خور ، که بهشت جاودانم

کابین من آسمان تو را بست                 هر چند تو پیر و من جوانم

                                   شب تیره و باد نعره میزد

عارف همه سر به جیب اذکار                    آفاق به سیر در نوردید

جز روح پلید در همه  کون                   هر ذره بجای خویشتن دید

عارف :

- کفر است از او جز او تمنّا                من ماه نخواستم ، ببخشید !

                               مردود پلید دور  می شد

افسانه ی عمرم آورد خواب               عمری که نبود ، خواب دیدم

در سیل گذشت روزگاران                          امواج به پیچ و تاب دیدم

از عشق جوانی ام   چه پرسی !          من دسته گلی بر آب دیدم

                               دل بدرقه  با   نگاه  حسرت

شب بود و نهیب باد و طوفان            می کوفت  در  اطاق با مشت

رگبار به شیشه های الوان          خوش ضرب گرفته با  سرانگشت

تصویر چراغ پشت شیشه         هی شعله کشیده  باد  می کشت

                                هم شوق به دل مرا و هم بیم

بیچاره زن سیاه طالع                       یک شب زده راه عفتش غول

پستان بدهان شیرخواره                     آن کنج خرابه مانده مسلول

با رنگ پریده شب به مهتاب           چون ساز حزین به ناله مشغول

                              میگفت  به شیرخواره ،  لالای

ای سوخته از گناه مادر                             در آتش جرم و جور بابا

لولو ممه برده و بغل سرد                    بی رحم  نداده  نسیه قاقا

صبح چون شود خدا کریم است          باز امشبه هم چو بخت ماما

                                لالای ، گل فسرده ، لالای

با دود و مه غلیظ خود جفت                             آیینه ی آبهای دریا

با توده ی ابرهای دائم                                 با قُبّه ی آسمان مینا

شرح ابدیّت تو میگفت                          من غرق یکی شِگفت رویا

                                ناگاه صفیر قو بر آمد

شب بودوبه «ششگلان ِ»تبریز       « اقبال »   به چهچه ِ  مناجات

با زمزمه ی هزار دستان                    پیچیده صدا به  کوچه باغات

تحریر ِ صدا ، فرشتگانی                           پرواز گرفته تا سماوات

                               روح همه عرش  سیر میکرد

آن ابر تُنُک  به یاد دریا                     بر دامن سبزه اشک میریخت

از لاله ی گوشِ شاخه ی  گل       آویزه ی  ژاله ، چون دُر آویخت

لبخند ِ گُل ِ غفیف ِ خاموش                بلبل به غزلسرائی انگیخت

                               من بی تو دلم گرفته چون ابر !

آب یخ  و برف از بر کوه                    می گشت به رودخانه پرتاب

گویی که یکی سمند ابلق                   شوید دُم چون پرند در آب

وان آب زلال رودخانه                   چون دسته ی  گیسوان پُر تاب

                                افشانده به باد نو بهاری

روزی که دو سال و نیمه گشتم     بس خاطره داشتم سرشتی

دمسازی طاوسان رنگین                       با نزهت عالمی بهشتی

ناگه بخود آمدم که بودم                     پیری ازلیَ  و  سرگذشتی

                              خود را  بسزا   نمی شناسم

باز آن شب روستاست کز کوه          برخاست غریو شهسون ها

بر روی گوزن های  بِریان                  افروخته بوته ها  ،  گَوَن ها

آهسته میان مردم ده                          با بیم و امید ، انجمن ها

                               من کودک و در پی تماشا

بر می شدم از گَدوکِ « شِبلی »      چون آه که بر شود ز سینه

وز بیم بلای سنگباران                            بر سینه فشرده آبگینه

با آن همه ، آبگینه ی دل                            پرداخته از غبار کینه

                                زان آینه شرم بودت  ای  آه !

آن منظره ی خرابه ، از دور                 پیداست که بود کاروانگاه

میگفت دُرُشکه چی که آنجا                     آیند حرامیان شبانگاه

افسانه ی سهمگین خود را            سر کرد خرابه با من ، آنگاه

                                 شب دیدم و برق چشم دزدان

پوشیده به برفهای دائم                  توفنده و سهمگین ، دماوند

سیمرغ به قاف او گروگان                    ضحّاک به غار او گرو بند

چون مهد فرشتگان ، مه آلود     چون قلعه ی جاودان ، ظفرمند

                               جز ابر نگفته با کسی راز

از یار و دیار  می گذشتم                     یک قافله بسته بار اندوه

با قافله  می شدم  سرازیر                   از دامنه های قافلانکوه

چون من دل کوه هم گرفته      صبح است و مِهی غلیظ و انبوه

                                یک اشک درشت ،کوکب صبح

بیشه است و کنار برکه آن بید             با سلسله ی پرندِ گیسو

چون دخترکی برهنه کز شرم           پوشیده بگیسوان ، بَر و رو

در آب فکنده عکس ، گویی                     در آینه شانه میزند مو

                                  وز پشت درخت ، سرکشد ماه

دریا و دل شب است و آفاق               با زلزله ئی مهیب ، لرزان

غوغای قیامت است گویی                       ارواح جهنّمی گریزان

کوه و دره ، سیلِ مار و افعیست     با برق و شرر خزان و لغزان

                               آفاق بـــــــریزد و بپاشـــــــــــد

شب بود مَنَش مراقب از بام             شرمنده ی دزدی و گدایی

جز سایه ی من ، که بود وحشی        آنجا همه انس و آشنایی

خود کرد چراغ ِ خانه روشن                 وز پنجره تافت روشنایی

                                نور از پس اشک ، لرزشی داشت

زانسوی « قراچمن » دیاری است         نزهتگهِ شاهدان ِ آفاق

آن دامن کوه «شنگُل آباد»        وان جُلگۀ سبز « قِیش قُرشاق »

یاد آن شب « خُشکناب »و مهتاب    وان صحبت میزبان« قِپچاق »

                                  آن یار و دیار آشنایی

شب بود و سواره میگذشتیم        همراه ِ سکوت ِ درّه ئی ژرف

پیچیده صدای پای اسبان               در کوه و شکستنِ یخ و برف

باد از پی و سایه ها گریزان               آهسته درختها زدی حرف

                                برخاست صدای زوزه ی گرگ

آن صبح که ماهتاب هم بو        من خوش به کجاوه خُفته بودم

نا گاه زغرّش « قراسو »           چشمی به سپیده دم گشودم

تا باز دَرایِ کاروانی                             سر کرد فسانه و غنودم

                                آنروز سفر چه لذّتی داشت !

آی صاحب خانه میهمانم             این گفت و نواخت مشت بر در

در واشد و ناشناس آمد                       اندوده به برف پای تا سر

در رفته ز برف و باد و بوران             پیچیده  به باشلُق  سر و بر

                                 گرگی زده بود و دشنه خونین

پاشید ز هم چراغ خورشید                      بر آینۀ افق فرو ریخت

در پنبۀ ابرها زد آتش                 بس شعله و دود در هم آمیخت

وان شعشعه منعکس براستخر      لغزان شدونقشها بر انگیخت

                              چون صورت آرزو دلاویز

شب تیره و تازیانه ی  برق                     پیچیده به ابرهای انبوه

رگبار گرفت و سیل غرّید                          باران بلا و سیل اندوه

لرزان در و دشت و صخره  غلطان       با گُمب و گُرُمب از بر کوه

                               جنگل به لهیب برق ، سوزان

آن صبح که بود کوهساران                 از برف بسان سینه ی قو

با اِسکی رسم روستایی         -  سُر خوردن روی دسته ی پارو -

سرگرم شدیم و پَر گشودیم                بر دامن کوه چون پرستو

                                خورشید هم از نشاط خندید

قوس و قزحی چون پر طاوس               از گوهر طبع ِ تر، تراوید

زال فلک از کلاف ِ رنگین                        بس تار تنید و طُرّه تابید

یک سلسله از پَرند دریا                   یکدسته ز گیسوان خورشید

                              تا بافت بر آسمان کمر بند

صبحی که زمین ز برف دوشین             دیبای سپید داشت در بر

خورشید به نوشخند و ما را                سودای شکار کبک در سر

مرغ دل من که بچّه بودم                       میزد به هوای کبک پرپر

                               رفتیم بطرف ِ دامن ِ کوه

آهسته فرو شدیم آن شب                   از آن تل ِ خاک زیرِ خرمن

در آن سوی رودخانه ناگاه             دو شعله ی تند و تیز ، روشن

گرگ است آهای ، رفیق من گفت            برگشته گریختیم لیکن

                               با رعشه و رنگ و روی مهتاب

از دیده دل نگر که بینی             هر ذرّه ، زمین و آسمانی است

نز رخنه ی تنگ حرص کانجا         یک ذرّه نماید ، ار جهانی است

جان تیره ازاو شود،جهان تنگ     این حرص،عجب بلای جانی است !

                               شخصیّت مرد   می فشارد

یاد آن شب عید کان پری دید                 آویخته شال من ز روزن

چون من همه شادوغُلغُل شوق    بر هر در و بام و کوی و برزن

یک جوجه دو تخم مرغ رنگین            بستند به  شال گردن  من

                                یاد آنشب عید یاد از آنشب !

روزیکه زمین جدا شد از مهر               دلگرمی بازگشت خود را

در آینه ی افق نمیدید                        تاریکی سرنوشت خود را

آنشب که بگوش ماه  میگفت      افسانه ی  سرگذشت خود را

                              گردون به هزار دیده بگریست

کوهش ورم دِمار و دُمّل              ابرش ز دل گرفته آهی است

مهتاب شب انعکاس دریا      از چشم پر اشک او  نگاهی است

وین زلزله جگرشکافش        لرزیست که بر تبش گواهی است

                             از آتش تب جگر گدازان

آتشکده را صفای زرتشت                      چونلعل مذاب آتشی تل

گویی که شکسته آبگینه              با تابش خور به سرخ مخمل

افرشته وَشی سپید جامه               در سایه و روشنی مجلّل

                             با چنگ عبادت است رقصان

بیشه است ومه وستاره در آب     چون باد همی وزد ، گریزان

گویی به حرمسرای سلطان          عُریان ملکه است با کنیزان

چون خواجه سرا  نهیبش آید              شلّاق زنان و برگ ریزان

                             لرزان و رمیده میگریزند

خاموش و حزین خرابه ، گویی           افسانه ی خود بیاد دارد

چون پیر ِ پس از قبیله مانده               عمری بشکنجه میگذارد

بس خاطره ها که با خرابی                هر ساله بخاک میسپارد

                             افسانه ی اوست در دهن ها

یک قرن عقب زدم خرابه                     تا صورت اولی شد اینک

قصر است و شکوه میهمانی             با جُبّه  به سرسرا  اتابک

اعیان و رجال  گوش تا گوش                  بر مقدم موکب ِ مبارک

                                کالسکه ی شاه شد نمایان

در کلبه ی پرت روستایی                مسکین زن پیر ، پاره میدوخت

چخماق زد و اُجاق گیراند            وز شعله ی آن چراغش افروخت

در وا شد و دختری در آمد          کز رشگ رخش چراغ هم سوخت

                               از مادر پیر آتشی خواست

از عینک پیر زن نگاهی                   کردم به گذشته ی حزینش

در باغ شباب ، دختری مست                می آمد و ناز بر زمینش

هی کاخ امید و آرزو ریخت           هی طُرّه به چهره داد چینش

                               تا خم شد و موی گشت کافور

کوه از بر آسمان نیلی             چون کشتی غرق گشته در نیل

وان ابر،ستیزه جو نهنگی است       تازان بشکار خود به تعجیل

در ظلمت شب نهفت و دریا             بلعیده ی خویش بُرد تحلیل

                               چون چشم نهنگ ها  کواکب

هر گه که به خلوتی گریزم                   از هول غمی و ناروائی

در نای دل شکسته چون آه               در گیرم  و سرکنم  نوائی

چون نی  به روان دردمندان             می بخشم از آن نوا دوائی

                                این است و گرنه مرده  بودیم

در جاده ی کهکشان ستاره                 میداد دفیله فوج در فوج

چون رشته ی دود و توری ابر               بگرفت خیال من ره اوج

چون موج خیال خویش دیدم                من نیز گرفته دامن موج

                                رفتیم بهم  به کشور ماه

عُریان پریان آسمانی                           در آب بگیسوان افشان

در حوض بلور لاجوردی                  غلطیده چو گوهر درخشان

وز دور به دختران دریا                         لبخندزنان ستاره پاشان

                                با جلوه ی طاوسی گذشتیم

در ساحل آن سپید دریا             چون سایه بروشنی نشستیم

وز نیل غبار شب بَر و رو            در چشمه ی ماهتاب شستیم

در چاه شب اوفتادگان را                در جوی سپید ماه جستیم

                               با رقص سپیدکان گذشتیم

در راه ، دُرُشکه چی نشانم         یک نقطه بگوشه ی افق داد

گفت ار پدر تو سازم او را        خواهی چه به من ، به مُشتُلُق داد ؟

من آب نبات دادم او را                     او نیز پُکی به من چُپُق داد

                               وان نقطه نهفت در پس کوه

کم کم ، پدرم ، خدا بیامرز            دیدم سر کوه رُسته چون کاج

چون بال مَلَک عبایش افشان          دستار سیادتش به سر، تاج

وز کوه همی شود سرازیر                 چون نور محمدی ز معراج

                              دیگر مگرش بخواب بینم  .

آنچ حقست اقرب از حبل الورید & صید نزدیک و تو دور انداخته (مولوی)

   آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم

 شمس تبریزی :

نسخه ای گنج یافتند که به فلان گورستان باید رفت و پشت به فلان سنگ بزرگ باید کرد و روی بسوی مشرق و تیر بر کمان نهاد و انداخت. وآنجا که تیر افتاد گنج است. رفت و انداخت چندان که عاجز شد.و این خبر به پادشاه رسید. تیر اندازان دورانداز انداختند. البته اثری پیدا نشد. چون به خضرت رجوع کرد. الهامش داد که: نفرمودیم که کمان را بر کش. آمد تیر به کمان نهاد و همانجا پیش او افتاد.

مولوی این گفته شمس را در مثنوی سروده که :

ای کمان و تیرها بر ساخته

صید نزدیک و تو دور انداخته

هرکه دوراندازتر او دورتر

وز چنین گنجست او مهجورتر

فلسفی خود را از اندیشه بکشت

گو بدو کوراست سوی گنج پشت

انتخابات اسفند 94 ؛ با نگاهی به خاطرات به آذین

افق های نادیده در آستانه گردنه تند شیب انتخابات اسفند ماه

به آذین (محمود اعتمادزاده) در  کتاب " از هر دری سخنی " که به خاطرات زمان انقلاب 57 و سالهای قبل از آن مربوط می شود ، متنی ساده اما تامل برانگیز دارد . که می توان انتخابات اسفند 94 را با بخشی از دید و دریافت او از روزگار،  یکسان و تکراری دانست .

 به آذین  گفته :

1- " راهی رفته ام نه چندان دور . ولی گردنه دشواری را پشت سر گذاشته ام" .

 اگرچه راه و تغییرات نه چندان زیادی بنظر نیاید  اما گردنه دشوار را می تواند با انتخاب خیرالموجودین  پشت سر گذاشت .

 2-"نیم باز گذاشتن دری است که بسیاری از حضرات می خواهند به روی من(مردم) بسته بماند " 

برخی مثل آیت الله مصباح یزدی رای مردم را تزیینی می دانند ، و مایل نیستند در نیم باز انتخابات به روی مردم باز بماند . اما برخی از نامزدها  هر چند نسبی به رای مردم قائلند . که می تواند با انتخاب این در را همچنان باز نگه داشت.

3-  " ترس از عمل ،نه از دل و سرشتی ترسو بلکه از تحلیلی خرده بین "

تحلیلی خرده بین که سگ زرد را برادر شغال و همه را سر و ته یک کرباس می داند . و خود  و دیگران را از یک ساعت زحمت برای رای دادن خلاص می کند.  دیدیم و ثابت شد که احمدی نژادها و مرتضوی ها با میر حسین موسوی و کروبی ها نه برادرند و نه از یک کریاس.

به آذین در وصف زندان قبل از 57 خود می نویسد :

4- " (در زندان) ایران تازه ای می دیدم که سر بر می آورد ، دلیر ، بردبار و حق جو اما هنوز دستخوش اوهام ، گوش به زنگ آواز فریبنده ، چنانکه در خور خامی جوان است "

جمله بالا اکنون  وصف تمام عیار فضای مجازی کشورمان می باشد .

5- " تو را می شناسم و فریب نمی خورم ، بیا دست در دست ، دو قدم باهم می رویم . راه آسانتر پیموده می شود . گرچه این هم نشانه زبونی و کم خونی این روزگار است. راهی پر پیچ و خم و سنگلاخ . باید شکیبا بود و آهسته رفت " 

اگرچه برخی از کاندیدها گذشته چندان درخشانی نداشته و ندارند . اما راه پر خطر و سنگلاخ آسانتر پیموده می شود .

امید است با شرکت در انتخابات  بتوانیم کشور را از  آتش افروزی ها و ماجراجویی های  داخلی و منطقه ای دورتر نگه داریم ..

دور باطل ؛ درد بشر -از کتاب پیر پرنیان اندیش ه ا سایه (هوشنگ ابتهاج)

در جلسۀ حافظ خوانی به این بیت رسیدیم:
آدمی در عالَم خاکی نمی آید به دست
عالَم دیگر بباید ساخت وز نو آدمی
سایه یک دفعه منقلب شد. برافروخته شد...
دردی که تو این بیت هست ، بن بستی که تو این بیت هست اصلا حیرت آوره ؛ یه دوُر باطله...گفته می شه- در اصول و مبانی سوسیالیزم هست- که تا انسان از این بند آز و نیاز فارغ نشه، نمی تونه به اون انسانیت واقعی برسه ؛ یعنی باید وضع اجتماع درست بشه ،نیازهای اجتماعی رفع بشه تا انسان بی نیاز بشه، همون طوری که سر هوا تا این اواخر کسی دعوا نداشت برای اینکه هوا آنقدر زیاد بود که نصیب همه می شد ولی چون آب کمه ، سر آب دعوا می کنن... معنی این حرف درسته ولی اون دوره و زمونه رو کی باید بسازه؟ همین انسان باید بسازه که ساخت و این طوری شد! یه دور باطله؛ هی می چرخیم:
آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست
شما فکر کنین چه دیده ، چه کشیده حافظ تا به این بیت رسیده؟...شما شعر و غزلو بذارین کنار حافظو به عنوان یه انسان بهش نگاه کنین ؛ درد یه انسان خیلی بزرگتر از هنر و آرایه های و این حرفهاست و خیلی غامض تر از این حرفهاست و خیلی قیمتی تر از این حرفهاست... هزار تا غزل حافظ قیمتش کمتر از گوشه ناخن اون آدمه که بیل می زنه و نجاساتو از جوی آب خیابون کنار می زنه؛اگه شما اون انسانو درست بشناسین ،لااقل از چشم زن و بچۀ اون آدم به اون آدم نگاه کنین؛ این رفتگر عزیزترین کس برای اوناست دیگه:
در چهان هر کسی عزیز کسی است
شما وقتی به اینجا برسین نگاه کنین قیمتی نداره غزل حافظ؛ اصلا گور بابای غزل حافظ! شاید به نظر شما این حرف از دهن من کفر بیاد ولی من با تمام وجود دارم این حرفو می زنم. واقعا بهش باور دارم. این روفتگر مگه چه کم از شیخ ابوالحسن (خرقانی) داره؟ فقط به خاطر اینکه اون شیخ ابوالحسن جمله رو گفته... شما می دونین که من چه عشقی به این مرد دارم. واقعا هر چیزی سر جای خودش بها داره. ما گرفتار این زر و زیور کلام شدیم؛ اصل اینه که یک آدم با یک آدم داره حرف می زنه حالا طرف کاری هم کرده که بجای خود.

https://www.aparat.com/v/2TfbF/%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%87_%D9%85%D8%A7%D9%84%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%84_%D8%AF%D8%B1%D8%AF_%D8%A7%D8%B3%D8%AA-_%D8%B4%D8%AC%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%86_%D9%88_%D9%85%D8%B4%DA%A9%D8%A7%D8%AA%DB%8C%D8%A7%D9%86_-_%D8%A2%D9%88%D8%A7%D8%B2_%DA%A9%D8%B1%D8%AF

گلشن جان

 همای اوج سعادت به دام ما افتد

 اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

 حباب وار براندازم از نشاط کلاه

اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد

 شبی که ماه مراد از افق شود طالع

بود که پرتو نوری به بام ما افتد

 به بارگاه تو چون باد را نباشد بار

کی اتفاق مجال سلام ما افتد

 چو جان فدای لبش شد خیال می‌بستم

که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد

 خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز

کز این شکار فراوان به دام ما افتد

 به ناامیدی از این در مرو بزن فالی

بود که قرعه دولت به نام ما افتد

 ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ

نسیم گلشنِ جان در مشام ما افتد

سخن گفتن به زبان حال و فهم کردن آن (مولوی)

    ماجرای شمع با پروانه تو           

               بشنو و معنی گزین ز افسانه تو           

               گر چه گفتی نیست سر گفت هست           

               هین به بالا پر مپر چون جغد پست           

               گفت در شطرنج کین خانهٔ رخُست           

               گفت خانه از کجاش آمد بدست           

               خانه را بخرید یا میراث یافت           

               فرخ آنکس کو سوی معنی شتافت           

               گفت نحوی زید عمروا قد ضرب           

               گفت چونش کرد بی جرمی ادب           

               عمرو را جرمش چه بد کان زید خام           

               بی گنه او را بزد همچون غلام           

               گفت این پیمانهٔ معنی بود           

               گندمی بستان که پیمانه‌ست رد           

              زید و عمرو از بهر اعرابست و ساز

               گر دروغست آن تو با اعراب ساز           

               گفت نی من آن ندانم عمرو را           

               زید چون زد بی‌گناه و بی‌خطا           

               گفت از ناچار و لاغی بر گشود           

               عمرو یک واو فزون دزدیده بود           

               زید واقف گشت دزدش را بزد           

               چونک از حد برد او را حد سزد

رقص دل انگیز آواها در عزل حافظ از نگاه ه ا سایه

گشاد کار مشتاقان در آن ابروی دلبند است

خدا را یک نفس بنشین گره بگشا ز پیشانی

----------------- بنشین گره یگشا ز پیشانی

 

گشاد کار مشتاقان در آن ابروی دلبند است

 

خدا را یک نفس بنشین گره بگشا ز پیشانی

قسمتی از مقدمه ه ا سایه در دیوان " حافظ به سعی سایه "

از صورت شعر حافظ سخن ها می توان گفت، و بسیار گفته اند. اما همین که به معنی رو می کنی، آن شیرین کار به طنّازی می گریزد و از گوشه ای دیگر چشم و ابرو می نماید.
گویی در پشت گوش تو زمزمه می کند و تا بر می گردی آوازش از عرش می آید. زبانش آنچنان ساده و آشناست که انگار ترانه اش را از عهد گهواره شنیده ای و آنچنان با رمز و معمّا می گوید که پنداری پیامی ست که از کهکشان های دور می رسد.
این آشنارویی و گریزرنگی به دو واسطه است: صورت و معنی شعر او. و این هر دو، به گونه ای اعجاب انگیز همدست و همداستان اند. لفظ چون رنگین کمانی ست که به هر نظر از رنگی به رنگی می غلتد. و مضمون همچون امواج ناقوسی ست که در بازگشت از هر زاویه طنینی دیگر دارد.
ایهامی که صفت شاخص شعر حافظ است، تراویده از پریخانۀ پر نقش هزار آینۀ ضمیرِ اوست که بر طیف اسرارآمیز زبانش عکس می اندازد. یگانگی تفکیک ناپذیر صورت و معنی چون جان و تن زنده.
این ماییم که می خواهیم او را زمینی یا آسمانی ببینیم. شعر او چون دوردست افق بوسه گاهِ آسمان و زمین است. آسمانی ست، زیرا آنچه خوبی و پاکی و عدل و امن می جوید درین تیره خاکدان نمی یابد. و زمینی ست، زیرا آنچه از ناز و نوش و نوا می خواهد در همین سایۀ بید و لبِ کشت فراهم است. پس، اشاره اش به دورگاه آسمان است و چشم و دلش در زمین می گردد.
هوشمندی ست تشنۀ دانستن رازِ دهر و معمّای وجود. نگران سرنوشت انسان و آزرده از رنج و ستمی که به ناروا بر فرزند آدم می رود.
فرزانه ای است که پیوسته در طلب حقیقت است، امّا پابستۀ هیچ حقیقت قرارداده ای نیست. پرسنده ای ست ناخرسند. چون و چرای او پاسخی نمی یابد. یکی از عقل می لافد، یکی طامات می بافد... برهان علم و عقل را دلش نمی پذیرد. و توجیه ملل و نحل را عقلش نمی پسندد. احکام و آراء و اصول و فصول را در بوتۀ دل و جان خویش می گدازد و حاصل این جذب و ذوب آیینی ست که خود، آن را، بی اندیشه از سرزنشِ مدّعیان، شیوۀ مستی و رندی می نامد.
رند آزاده ای که از یک سو دنیا را دَنی می داند و از نیرنگ پیرِ بی بنیادِ فرهادکش فریاد بر می دارد، از سویی نسیمِ حیات از پیاله می جوید و چشم و دلش در پی مطرب و ساقی و گل است و نبید.
رند راه نشینی که با فقرِ ظاهر، گنجینه دار محبّت و هم پیمانۀ ساکنان حرمِ ستر و عفافِ ملکوت است. رندی که همراز جام جهان نما و ناظر خلقت آدم است. می گوید: دیدم که ملایک گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند... این همان لاف اناالحق نیست؟
رند عالم سوزی که ز هرچه رنگِ تعلّق پذیرد آزاد است اما به دو چیز سخت دلبسته است: عشق و شعر. عشقی که طفیلِ هستیِ آنند آدمیّ و پری و شعری که قدسیانش در عرش از بر می کنند.
ندیدم خوشتر از شعرِ تو حافظ     
به قرآنی که اندر سینه داری
این سوگندی عظیم است.

هدیه گرانقدر رومن رولان

باید با خود پیکار کرد ، تا از خود برتر رفت
ده سال صلحی که دختر جنگ است و مادر جنگ
گله مند نباش !  صلح در پایان راه است
به پیشواز آن برویم !
دوست من ، زن من ، زخم هایم را به تو پیشکش می کنم
این بهترین چیزی است که زندگی به من داده است
زیرا هرکدام آن نشانه گامی به پیش است

(رومن رولان در پایان کتاب جانِ شیفته )

شعر آواز غم که بار اول در یزرگداشت نامه استاد پرویز شهریاری چاپ شد

ه ا سایه گفته: 

" یه بند دیگه هم داره که برش داشتم از شعر ،ولی فکری که توش هست از بچگی منو اذیت می کنه "

آن دستها

آن دستهای خشک حاجت خواه

آن دستها

فریادهای استخوانی ، آه

آی قفلهای بستۀ امّید

ای قفلهای سرد بی پاسخ

هرگز کلیدی در شما جرخید؟

از هول این هیچی

بر خویش می لرزم.