ضرب المثلی در برخی مناطق کشورمان رایج است که : «کسی که نسیه می خورد ، دو بار مست و نشئه می شود» .
اما کیفیت و نشئگی هر دفعه بکلی متفاوت و متضاد است . بار اولی که مفت و بدون هزینه جنس می گیرد مست و سرحال است ، معمولا هم افراط می کند . اما وقتی که موعد پرداخت پول می رسد ، این بار بدمستی به سراغش می آید . چون چند جانبه افکار منفی به سراغش می آید ، اولا فکر می کند که خریدش این مقدار نبود . فروشنده زیاده خواه و گرانفروش است ، دوما بخود می گوید چه زود موقع پرداخت رسید ، فروشنده چرا صبر نمی کند و افکار دیگر.
این حکایت فردی دوبار مستی ریشه بسیاری از مشکلات و معضلات اجتماعی کشورمان هست . آخرین نمونه آن « قرارداد 25 ساله همکاری چین و ایران» است ، که هنوز در مرحله حرف و پیش نویس است . از بچه شیرخواره تا مرده های بهشت زهرا اظهار نظر کردند .
کسی که حوصله تجریه تحلیل و بدتر از آن حوصله خواندن یک جمله را ندارد . شونصد واتساپ می فرستند که : ایران را فروختند چرا نشستید ، به قراداد مجهول دو دهه پیش ( حتی تاریخش را نمی گویند) چین و کامبوج استناد می کنند .
موافقین و مخالفین این قرارداد به دو گروه اصلی تقسیم که نیت و منافع متضاد دارند
1- آگاهان ، که خود دو دسته اند : موافق و مخالفین قرارداد.
2- ناآگاهان و کم آگاهان. این گروه که هم تعدادشان بیشتر است و هم طیف وسیعی را تشکیل می دهند . از « کارشناسان ارشد مسائل بین الملل » و سیاسیون مدرک تحصیلی دار تا ننه قمر و آبجی خانمی که به واتساپ دسترسی دارد و این مطلب را برای دیگران باز ارسال می کنند.
گروه اول آگاهان از قراداد :
بطور کلی دو دسته اند : مخالفین و موافقین.
الف) مخالفین آگاه کسانی هستند که از نظر سیاسی وجناحی و یا اقتصادی مخالف اند. با به سرانجام رسیدن این قرارداد منافع اقتصادی و یا سیاسی شان بخطر می افتد. و یا کسانی هستند که مخالف رژیم اند و تصور می کنند که مردم و حکومت هر چه بیشتر در تنگا قرار گیرد بهتر است .
ب) موافقین آگاه قرارداد کسانی هستند که منافع سیاسی و یا وجدان کاری و مسئولیت شان و یا منافع دراز مدت کشور را در نظر دارند. ( من هرچه فکر می کنم منافع اقتصادی برای این گروه نمی توانم تصور کنم )
گروه دوم نااگاهان و کم آگاهان از متن قرارداد:
دهن پر کن ترین این گروه تحصیل کرده و مدرک دارانی هستند که به «پشتوانه» چند واحد دانشگاهی مقاله ای انشاء گونه می نویسند که سر وته ندارد ، مسائل غیر مربط را با چسب «مثل» می خواهند به هم بچسبانند . به یکی از این کارشناسان ارشد در زیر مقاله اش کامنتی گذاشتم که : « شما که متخصص امور هستید چرا فله ای رد کردی؟ بند به بند منافع و مضراتش را توضیح دهید . یادداشت گذاشت که : این قرارداد به جنگ رفتن بدون تفنگ است . جواب نوشتم : کس نمی گوید بدون تفنگ به جنگ برو ، بحث بر سر این است که تفنگ و یا پول تفنگ نداریم که باید تامین شود. رفت دیگر پیدایش نشد . خود حدیت مفصل بخوانید از مردم کوچه و بازار .
جمع بندی: با نقد و انتقاد بند به بند قرارداد و پیشنهادها کاملا موافقم . اینگونه قراردادها حتی حداقل سود هم برای کشورمان داشته باشد باید انعقاد گردد. تا در اینده با قدرت گرفتن بنیه اقتصادی قراردادهای سودآوری نوشته شود. اگر در طول 40 سال چند تا از این قراردادهای کم سود ده داشتیم الان وضعیت تحریم ها اینگونه بود .
نتیجه : مخالفین قرارداد عین ضرب المثل بالا دیر یا زود دچار بد مستی دوم خواهند شد
