پردۀ ِ پندار

شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

پردۀ ِ پندار

شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

بایگانی
آخرین مطالب
پیوندها

عظیمی(مصاحبه گر) : دکتر عیوضی از مصححان بنام دیوان حافظ است. استاد منوچهر مرتضوی تصحیح ایشان را از نقاط عطف تصحیح دیوان حافظ دانسته است. ایشان در کتاب حافظ برتر کدام است؟ تصحیح خود را با تصحیح های مهم دیگر از جمله حافظ به سعی سایه مقایسه کرده و مباحث سودمندی را پیش کشیده است؛ هم دلایل انتخابهای خود را توضیح داده و هم ضبط های مصححان دیگر را نقد و جرح کرده است.

من در همان جلسات ابتدایی آشنایی با سایه ، این کتاب را برای سایه بردم. ایشان تا چشمش به کتاب افتاد لبخندی زد و سری تکان داد. چند روز بعد فهمیدم نام کتاب برایش غریب بوده است.

استاد کتاب آقای عیوضی را خوندید؟

ه ا سایه: هنوز نه، ورق زدم. اما در اولین وقتی که فرصت بکنم این کتابو با دقت خاص خودم از اوّل تا آخر می خونم در جستجوی اونکه یک حرف درست در اون پیدا کنم و بگم آقای عیوضی حق داشته و من این نکته رو نمی دونستم!

واقعا بحث این نیست که بگیم کی درست گفته و کی غلط گفته یا به کسی جواب بدیم.چه بسا اگه دقیقا کتابو بخونیم؛ خیلی از جاها حق را به ایشون بدیم. همین قدر که خوندم دیدم آقای عیوضی به شکل خیلی بچه گانه ای اصرار  داره که ثابت بکنه کار من از همه بهتره. حافظ برتر کدام است؟! خود این برداشت خنده داره اصلا . تازه گیرم همۀ حرفهاش درست باشه، آیا ارزش داره که آدم بگیره کتاب بنویسه و بگه کار من بهتره؟! اصلا حرف من و آقای عیوضی و فلان کس نیست اینجا که ، حرف حافظه واقعا. همه باید تلاش بکنیم ببینیم این کار درست انجام شده یا نه ؟ کار دیوان حافظ که به من و شما تمام نمی شه ؛ به روزگاران بعد از ما این کارو ادامه خواهند داد. لااقل ما باید به دیگران این توجه رو بدیم که بابا حرف ما و دیگری نیست؛ همه ما می خوایم که این دیوان عزیز تا اونجا که ممکنه به خیال ما به گفته حافظ نزدیکتر باشه!

عظیمی: خوشبختانه کتاب حافظ برتر کدام است؟ را دقیقا با سایه بررسی کردیم که در کتاب دیگری خواهد آمد.

منبع : کتاب پیر پرنیان اندیش   

برتر

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ آذر ۹۵ ، ۱۳:۰۲

عظیمی : ه ا سایه بوستان سعدی را  اوج زبان سعدی می داند و در بوستان سعدی، این حکایت را بسیار می پسندد و چند بار آن را برایمان ازبر خوانده و هر بار هنر سعدی را بسیار ستوده است.

فقیهی کهن جامه تنگ دست

در ایوان قاضی به صف بر نشست

نگه کرد قاضی در او تیز تیز

معرف(ناظم مجلس) گرفت آستینش که خیز

ندانی که برتر ، مقام  تو نیست؟

فروتر نشین یا برو ، یا بایست...

ه ا سایه: به نظر من این حکایت از درخشان ترین قسمتهای زبان سعدیه ؛ باور کردنی نیست . به این راحتی و با رعایت همه چیز هر چی خواسته گفته.

عظیمی : سایه با شوق و ذوق  و لذت ِ وصف ناشدنی حکایت سعدی را می خواند و با نحوۀ خواندنش زیر و بم هنر سعدی را تذکر می دهد. با تکیه ای که روی کلمات می کند، با دورانی که به چشمش می دهد، با نفس عمیقش، با «پوفی» هنگام بازدم...

منبع : پیر پرنیان اندیش

حکایت را از لینک بخوانید

http://ganjoor.net/saadi/boostan/bab4/sh6/

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ آذر ۹۵ ، ۱۱:۵۷

امروز رادیو کلمات قصاری از متن ودایی پخش می کرد، خیلی قشنگ بودند.

عظیمی ( مصاحبه گر) : خوشتون می آد از متن های ودایی؟

ه ا سایه: بعله، وحشتناک!

عظیمی: در کتابخانه سایه هم چند کتاب در این مایه ها دیدم.

ه ا سایه: اون عبارتها منو به فکر انداختن؛ یه مقدار شعر اومد تو ذهن من که زیاد هم سر به راه نیست؛ اونا خیلی حرفهای نرم زیبایی بودند ولی یک رباعی تو ذهن من اومد که هنوز نساختمش ولی می دونم چیکار باید بکنم ؛ دنبال شکل کلامی اش هستم که کاملا طبیعی باشه و چیز غیر طبیعی نداشته باشه. می گه ،خدا می گه، به من مگه «یک کاری بکن مردم منو دوست داشته باشن»می گم تقصیر خودته اصلا ممکن نیست میان بردگی و دوستی ارتباط وجود داشته باشه، تقصیر خودته که برده آفریدی. مشکل با بندگی و بردگی شروع شد... این حرف کوچیکی نیست؟

مهمان می آید و گفتگوی ما قطع می شود ... بعد از رفتن مهمان می پرسم:

استاد شما دربارۀ ادیان و بخصوص کتاب مقدس مطالعه ای داشته ای؟

ه ا سایه: من دربارۀ هیچ چیزی مطالعه نداشتم و ندارم ولی خوندم، بله . مطالعه اصلا خطرناکه!

عظیمی: مثلا کتاب مقدس را در چه دوره ای خوندید؟

ه ا سایه: در بیست و چند سالگی تا این اواخر هم این کتابو داشتم.

عظیمی : جذابیتی ، داشته براتون و تاثیری رو شما گذاشت؟

ه ا سایه: نه ، اصلا چیزهای سامی برای من جالب نبود. برعکس متون این طرف. مثلا هند رو خیلی دوست داشتم. چیزهای سامی با طبع من سازگار نبود. وقتی کتابهای هندی رو می خونم مثل ودا و اینها .«دید»ی که تو این کتابها وجود دارند ، برام جالبه و کشش داره. 

منبع : کتاب پیر پرنیان اندیش

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۸ آذر ۹۵ ، ۱۲:۵۲

مدخل: روز جمعه 95/9/5 با این خبر ناگوار شروع شد:

سخنگوی سازمان امداد و نجات گفت: در حادثه برخورد 2 قطار مسافربری در محور دامغان به سمنان، 4 واگن از ریل خارج شده و 5 واگن دچار حریق شده است.

تعدادی از هموطنان در این سرمای سخت زمستان کشته و مجروح شدند ، بیش از تعداد هم خانواده ها عزادار و نگران .

در ادامه خبر می خوانیم :

سرپرست اورژانس کشور( پیر حسین کولیوند) درباره تعداد دقیق جان باختگان این حادثه نیز با موکول کردن ارائه آمار به ساعت دیگری عنوان کرد: کشته‌های حادثه قطار سمنان آنقدر هست که ایران را عزادار کند.

 زمان حادثه را 7:40 صبح و تا ساعت 14 همانروز ، تعداد کشته ها را 8 نفر و  مصدومین را بیش از 72 نفر اعلام کردند .

اینکه به هزار و یک دلیل آمار کشته های حوادث و جاده ها در کشورما بالاست جای تاسف دارد .اما بحث من با  حرف و عمل سرپرست اورژانس است.

استانداردهای جهانی چه می گوید .

در کشورهایی که اشخاص پاسخگوی عمل خود هستند ، طبق پروتکل های مدون :

1- مدیریت ارشد بحران حق ندارد در میدان عمل حاضر شود ، و نیز از دسترس خبرنگاران دور نگه داشته می شود ، تا برای دریافت صحیح اخبار و هم صدور دستورات لازم در اتاق بحران در دسترس باشد . از خبرنگاران دور نگه داشته می شود تا تصمیم های احساسی و هیجانی - سیاسی نگیرد

2-  در مقام خود حق اظهار نظر سیاسی ندارند ( البته منظورم مقامات سیاسی مثل رئیس جمهور و ... نیست)

اما متاسفانه این صاحب مقام ایرانی ، بجای کاستن از نگرانی خانواده ها به نگرانی آنها می افزاید و می گوید "  کشته‌های حادثه قطار سمنان آنقدر هست که ایران را عزادار کند" .

بجای اینکه پاسخگوی حوزه ماموریت خود باشد ، جوگیر شده و خواستار اعلام عزای عمومی می شود. البته معلوم نیست کدام با کدام شرح و وظایف سازمانی این حرف را زده.

بقول مولوی:

صلا زن پاکبازی را ، رها کن خاک بازی را

منبع:

http://pakerteam.ir/upload/product/product8584795307%D8%B3%D9%87%20%DA%86%D8%B1%D8%AE%D9%87%20%D9%BE%D8%AF%D8%A7%D9%84%DB%8C%20%D8%A7%D8%B3%D9%85%D9%88%D8%A8%DB%8C,Smoby%20444156.jpg

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۵ آذر ۹۵ ، ۱۳:۴۶

آدمی در طول هزارها سال تلاش برای دستیابی به امن و آسایش و فراخی نعمت و پدید آوردن نهادهای حکومتی پاسدار ِ نظم در جامعه ، اندک اندک و جابه جا ، دربارۀ جهان و جنبش و گردش آن به نگرشی سراسری می رسد که موضع و معنای زندگی اش را برای وی مشخص می دارد و در راهبُرد اندیشه و عمل راهنمایی اش می کند، گرچه نه همیشه به روشنی و قاطعیت.

چنین است جهان بینی ، - چراغ راه زندگی ، به ویژه ، جهت دهندۀ پژوهش علمی و فلسفی و تا اندازه ای آفرینش هنری،هر کس هر قدر هم که زندگی معنوی اش تنگ و کم بار و بر باشد، در حد خود و برای خود یک جهان بینی کم و بیش دریافته دارد، اگرچه نتواند درست در بیانش آرد. بررسی و سنجش ما مردم دربارۀ زندگی اجتماعی و ساختار جامعه، ارزیابی و داوری مان، پویش اندیشه و خواست مان، راستای کلی عمل مان،همه بناچار،هر چند نه همیشه به تمامی ، با جهان بینی مان همرنگی وهمسویی دارد.

جهان بینی ها میوه های دور و دیررسِ زندگی اجتماعی آدمی اند، پرداختۀ ذهن دریابنده و تحلیلگر مردمی که یادِ انباشتۀ واقعیت ها و آزموده های سده ها، و نیز آرزوها و چاره اندیشی های نسل های پیاپی، در آنها تخمیر شده و تبلور یافته است.

جهان بینی ها به هر رنگ که درآیند و هر نام که بر خود نهند، فشردۀ پیام شان جز این نیست که به زندگی ، و در واپسین تحلیل،به زندگی در جامعۀ زمان خود "آری" می گویند یا "نه" ؛ و در صورت "نه" گفتن ، به روی گرداندن و دوری جستن از آشوب زمانه و رها کردن نظام زندگی جامعه به حالی که هست سفارش می کنند یا به تلاش برای تصرف در محیط طبیعی و اجتماعی و کشاندن آن در قالب نیازها و آرزوهای بجا و بهنجار آدمی. یکی به آنچه هست خرسند است و همان می خواهد.دیگری ناخرسند است و کناره می گیرد،پشت می کند. اما سومی در ناخرسندی خود، سرِ ویران کردن نظامِ ناساز موجود و بر آوردن جهانی نو دارد که در آن "آزاده به کام خود رسیدی آسان".

تاثیر جهان بینی ها در روند و گردش جامعه امری است انکارناپذیر، هر چند نه خود به خود. بازوی عمل می خواهد، آگاه و پیگیر. بیشترین تاثیر هنگامی است که ، در بیانی تازه و برانگیزنده، در شعور توده ها بنشیند و نیروی پاها و بازوان شان را به کار گیرد. به دیگر سخن،این تودۀ مردم اند که پرداختۀ ذهن اندیشمندان نوآور را افزار عینی دگرگونی بنیادی جامعه می گردانند. و گفتی آن که همین در آمدن در شعور توده ها،خط درست کاربُرد و خلوص جهان بینی را دیر یا زود به انحراف می کشاند. جنبشی که به انگیزش جهان بینی در جامعه در می گیرد، توده ها ساده ضمیر را به جوش و خروش در می اورد و به میدان عمل می کشد. اما تنگ مایگی معنوی این توده ها،- زودباوری و شور سرکش عاطفی ، ناشکیبایی و ناتراشیدگی و تیز خشمی ، کینه وریِ کور همراه با سرمستی قدرت،- آنان را به کنش ها و واکنش های گزافِ بی محابا وا می دارد . سرانجام هم خستگی در می رسد. جامعه در تعادلی نوین که هرگز به تمامی نه آن است که به آرزو خواسته می شد،"آرام" می گیرد.کسانی که در گیرودار زیر و رویی ها به نام ، نان و نوایی رسیده اند، اینک در پی ایمنی و استواری جایگاهِ بدست آمده اند تا بی دغدغه بنشینند و فرصت گوارش به خود بدهند. مردم ناکام مانده و تلخکام هم روی از هر چه آرمان برتافته باز به کار و بار زندگی روی می آوررند. ولی این پایان کار نیست.با بر آمدن نسل یا نسل های دیگر ، پژواک سرخوردگی آنان که رویای مقدس خود را مسخ شده و پایمال دیده اند با رضامندیِ گستاخِ کسانی که با تکیه بر قدرت و ثروتِ نوبنیاد در نظمِ کمی دستکاری شدۀ کنونی جا خوش کرده اند در می آویزند؛ جهان بینی ها در بسته بندی های نو به نو عرصه می شوند؛ و جامعه ، مرحله به مرحله ، راه زیگزاگ تکامل را به ضرورت می پیماید.

منبع : دید و دریافت به آذین

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۳ آذر ۹۵ ، ۲۳:۱۰

دفتر روشنایی میراث عرفانی بایزید بسطامی تصحیح و تحقیق محمدرضا شفیعی کدکنی روی میز بود.

م ع (میلاد عظیمی مصاحبه گر کتاب پیر پرنیان اندش): خوندید این کتابو؟

ه ا سایه (هوشنگ ابتهاج) : آره ، دیروز رضا (دکتر شفیعی کدکنی) این کتابو با دو سه کتاب دیگه آورد. از دیروز هی تورّق می کنم و خیلی بخشهاشو خوندم. همین پیش پای شما یه چیزی تو این کتاب خوندم و کلی خندیدم . بگیرید این صفحه ها را بخونید:

از مشایخ خویش شنیدم که می گفتند یک روز سعید منجورانی از بایزید کرامتی از سعید راعی برای خویش طلب کرد. بایزید به او (سعید راعی) اشارت کرد . جون عزم دیدار وی کرد او را در کنارِ گوسفندان خود ندید ؛ در حالی که گرگ به نگه بانی ِ گلّه او پرداخته بود . چون سعید راعی بازگشت آن دو با یگدیگر همنشین شدند و انس گرفتند. سعید راعی گلیم خویش را برون آورد و گسترد و طعامی که داشت بر آن نهاد.سعید منجورانی در سخن آمد و بدانجا رسید که گفت آرزوی انگور دارم . و قصدش آزمون ِ او بود تا کرامتی ازو ببیند.سعید راعی چوبی که در دست داشت بشکست . نیمی از آن چوب را بر یک جانب  که بر کنارش نشسته بودند غرس کرد و نیمی دیگر را که خود نشسته بود . به قدرت خدای ، در حال ، انگور برآورد از جانب ِ منجورانی انگورِ سیاه و از جانب خودش انگور سفید . سعید راعی به سعید منجورانی گفت بخور! سعید منجورانی گفت چون است که آنکه در جانب من است انگور سیاه است و آنکه از جانبِ توست سفید؟ سعید راعی گفت از این روی که تو آرزوی آن را داشتی و در طلب آن بودی و آنچه در جانب من ظاهر شد به اراده و آرزوی من نبود.

ه ا سایه غش غش می خندد. با لحنی خاص و پر از طنز و طعنه این بیت حافظ را می خواند:

صوفی نهاد دام و سر حقّه باز کرد

بنیاد  مـکر  با  فلک  حقۀ باز  کـرد

ه ا سایه: حرفهای خیلی قشنگ دارن این صوفیه ولی عین کارتونه ؛ آرزوهای آدمی تو کارتونها محقق می شه دیگه؛ از دیوار می رن تو، رو آب راه می ره، رو آتیش می رقصه؛ عین کارتونه. خیلی جعلیات کردن. من دلم می خواد یکی بشینه و این اوهامو تجریه تحلیل بکنه. واقعا این کراماتشون حکایتیه ؛ خیلی مضحکه! اصلا شدنی نیست. اگه هم کسی این کاره رو بکنه باید گفت : خُله . مثلا یک ماه غذا نخوره ،که چی بشه؟ من به هیچ کس این حرفها رو به این لحن نمی گم ولی به شما می گم ، بلکه بیدار بشین.

م ع : می خندد و می خندیم ... حس می کنم که دلم تیره شده است!

از کتاب پیر پرنیان اندیش ص 1165

  

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ آبان ۹۵ ، ۱۱:۵۸

در دنیا قحط الرجال شده... شما دروۀ جوونی ما رو نگاه کنین: در آمریکا ، روزولت، در انگلیس ، چرچیل ؛ در فرانسه دوگل. با حالا مقایسه کنین ... خیلی غم انگیزه ، خیلی شرم آوره... یه جور بی عقلی ، یه جور بی حیایی بر دنیا حکومت می کنه...این بی عقلی آدمو به وحشت می اندازه ... من از نوجوونی از دو جور آدم می ترسیدم و تا می دیدمشون راهمو کج می کردم: یکی آدم مست بود و یکی این زنهایی که کنار خیابون می ایستادن... از مست پرهیز می کردم چون کنترل نداشت و هر کاری ازش برمی اومد ، از اون زنها می ترسیدم چون با خودم می گفتم اگه بیان داد بزنن که فلان فلان شده پولِ منو بده ، من چی کار کنم و چطوری توضیح بدم... حالا آخر عمری می بینم که کار دنیا به دست مستها و فواحش افتاده ... خیلی غم انگیزه

این بیت را که تازه سروده می خواند:

گوی زمین به چنبر دیوانگان فتاد
کار جهان به کامِ دلِ نابکار شد

انجام کار ، غارت خونین باغ بود

بعد از هزار سال که گفتی بهار شد

از کتاب پیرپرنیان اندیش ه ا سایه

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ آبان ۹۵ ، ۲۰:۴۷

" من فقط خواننده ام . سازم سازی است که همراه با کلام است. من باید کلام را انتخاب کنم تا همان حرفی را که آهنگساز با آهنگش می زند، من با کلام بگویم . می روم در کتاب های شعر جست و جو می کنم. بعد آن را بیان می کنم با بیانی که خودم از آن تاثیر گرفتم. شعری که من می خونم دیگر شعر حافظ ، مولوی یا سعدی نیست! این ، حرف من ، و مال من است. از آن وام گرفتم ولی حرف خودم را می خواهم بگویم . حرف مردم را با این شعر می گویم . تحت تاثیر همان کلمات و تحت تاثیر چیزی که در وجودم هست، شعر را انتخاب می کنم ." (استاد شجریان در کتاب سروش مردم)

استاد در فیلم دلشدگان از مثنوی مولوی و حافظ اشعاری را می خواند که هیچکدام به تنهایی و با خواندن متن آنها ، احساس و مفهومی که در که آواز می شنوید به شما منقل نمی کند .

گر ز حال دل خبر داری بگو

ور نشانی مختصر داری بگو


مرگ را دانم؛ ولی تا کوی دوست

راه اگر نزدیکتر داری بگو

(مثنوی)

ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنر است
ارغنون ساز فلک؛ رهزن اهل هنر است

چون از این غصه ننالیم
چون از این غصه ننالیم چرا نخروشیم

گل به جوش آمد و از می‌نزدیمش؛ آب‍‍ی

لاجرم؛ زآتش حرمان و هوس میجوشیم

حاف‍‍ظ؛ این حال عجب با که توان گ‍‍فت

با که توان گفت؛ که ما
بلبلانیم
بلبلانیم؛ که در موسم گل خاموشیم

(حافظ)

از لینک زیر بشنوید

http://www.aparat.com/v/DjQlv/صدای_ماندگار_استاد_شجریان_در_فیلم_دلشدگان1 

رهزن اهل هنر

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ آبان ۹۵ ، ۱۴:۳۱

دربارۀ (مثنوی) بانگ نی با ه ا سایه گفتگو می کردیم . به این بیت رسیدیم:

آینه بر سنگ زد آن خوش نگار

تا بر آن پاکیزه ننشیند غبار

سایه توضیحاتی داد که در شناخت جهان بینی او سودمند است:

آن خوش نگار ، آن زیبا رو آینه رو بر سنگ می زنه. زشت رو اگه آینه رو بر سنگ بزنه خُب طبیعیه اما اونکه زیبا رو هست آینه رو زد شکست؛ یعنی مهمترین چیز برای شما در زندگی این است که زندگی دیگران و طبعاً خودتونو آلوده نکنین. برای اینکه زندگی را از خطر آلودگی نجات بدید خود زندگی رو نابود می کنین؛ یعنی به مرگ خودتون تن می دین . این حساب دو دوتا چهارتاست؛ یعنی پاکیزگی این آینه اصل اساسی شماست. برای اینکه آینه ای که آلوده می شه دیگه قیمت نداره و اگه بشکنه بهتره که باعث آلودگی یه آینه باشه ، باعث آلودگی یک پاکیزه بشه.

از کتاب پیر پرنیان اندیش

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۹ مهر ۹۵ ، ۲۱:۰۷

منصور حلاج را هنوز روح ، تمام جمال ننموده بود و اگر نه  "اناالحق" چه‌گونه گوید؟ حق کجا و انا (منم =منیّت) کجا؟ این انا چیست؟ حرف چیست؟ در عالَم روح نیز اگر غرق بودی، حرف کی گنجیدی؟ الف کی گنجیدی؟ نون کی گنجیدی؟

گفت:خدا یکی است.
گفتم:اکنون تو را چه؟
چون تو در عالمِ تفرقه ای،
صدهزار ذرّه

هر ذرّه درعالم ها پراکنده
پژمرده،فروفسرده.
او خود هست

وجودِ او قدیم هست.
تو را چه؟

چون تو نیستی.

منبع مقالات شمس تبریزی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۸ مهر ۹۵ ، ۲۰:۰۳